رفتم که بیام مثلا از حسن کلید و رائی که دادم دفاع کنم اما همیشه شاید صورت مسئله برام تغئیر نکنه اما به جوابهای مختلفی می رسم، با این موضوع درگیرم که همه ما وسیله ایم، یک وسیله برای پرتاب بالائی به نقطه بالاتر شاید از اوج خبری نباشه به خاطر اینکه انتها نداریم اما پائین دست یعنی پله برای فرادست، یعنی یک نگاه ابزاری از بالا به پائین
اما این قضیه عکس هم داره یعنی از پائین به بالا، درست که بالائی همیشه از زاویه ابزار به اشخاص پائین نگاه می کنه اما وقتی پائینی هم نگاه ابزاری داشته باشه حالا بالائی میشه عامل صعود و حرکت فرودست به سمت آرمانهای خودش
اگر این رابطه به این شکل نباشه زندگی اجتماعی معنا پیدا نمی کنه و دیر یا زود این زنجیره روابط از هم جدا میشه و این که کدوم یکی نابود میشه مسلما جبهه ای که پایگاه اجتماعی کوچکتری داره، در دوران همه حکومتها سرمایه ای مهمتر از مردم وجود
ندارد، و قدرتی که خودش رو مقابل مردمش قرار بده عاقبت سقوط می کنه
حالا ما اهداف خودمون رو در محدوده بالادستیها دنبال کردیم، هم دهن کجی بود به دیکتاتور و قومش هم بیان حداقلهای خودمان
این یعنی یک مردم فرصت طلب که تاریخ به اونها درسهای گرانبهائی داده، حماقت اعتراض احمقانه سکوت بعد از سی و چند سال نشون داد که دیکتاتور هر کار دلش بخواد می کنه برای اینکه صدای اعتراضی نیست و اگر هم هست محکم نیست
حالا اگر قرار باشه بعد از این هم سکوت باشه و خواسته هائی که خود حسن کلیدساز مطرح کرده رو مطالبه نکنیم بیشتر شبیهیم به یک موجود منفعل و بی خاصیت
چند وقته که یک عده خودشون رو کشتن برای حمله آمریکا به سوریه اما این حسین اوباما از اول تا به آخر فقط یاد گرفته بگه گزینه نظامی هنوز روی میزه!!؟ احتمالا این باید تکیه کلامش باشه. خوب همون بهتر که حمله نکنه چون آخرش تبدیل میشه به نبرد زمینی شیعه و سنی و کشتار مردم فلک زده سوریه، اگر چه غیر از این هم نیست
